recreamonos nas marxes exhaustos absortos na mirada do outro Os amantes non entenden de límites. Só dos que tenden ó infinito

Caer no delirio precipitarse nel inequívocamente sentila éxtase transitar os angostos terreos do desexo os ríos de paixón que desembocan nun clímax inesquecible nos que a unidade formada polos corpos entrelazados afógase na paixón  efémera da paradoxal condición humana

Atoparte(sen) decatarmenas encrucilladasque me cohabitan Imaxinarnos na utopíadun amor que perdureTrascender este mundo hipócritafuxindo a unha galaxia non descubertaonde nos alimentemos do luar e a eternidade nos pertenza inmortais

Soño esperta as noites de lúa chea aderezadas con conversas. Cos menceres posteriores que lembran solpores postergados que teñen como protagonista voces enigmáticas que saben a licor doce.

Tebras que me envolven nunha eterna espiral. Labirinto oscuro. Clamo por atopar a saída. O camiño que me conduce cara min.

Enredadeira, poema versionado pola amiga Menina Arroutada 😊

https://youtu.be/QvnwB9CJU_4

Amante dos instantes poéticos que a a vida me depara. Fascíname o sorprendente da existencia. O latente.O máis fermoso da vida é vivila.

Ésta non é unha historia típica, nin en forma nin en contido, mais alberga o sentimento dun pobo, e a díficil reciprocidade lingüística entre ese pobo e a súa lingua propia. Coñecida por todos e todas nós, mais querida por menos e desprestixiada polas esferas de poder dende tempos inmemoriais, a lingua galega é unha

Abrazaríate en cada utopía, das coordenadas non escritas, ti es o meu enigma Desentrañar no teu interior as voces dos nenos que foches, as inquedanzas que os teus alter egos me narran Ti e eu inmortais, No limbo da suxerente lírica que claman  as tuas pupilas ó pousarse no meu iris Vertería tódolos medos por

Luz filtrada entre os cristais. colma de esperanza o atardecer. A quietude é tal, que semella soar o silencio. A caída do sol convértese na primeira melodía da noite. Noite melancólica, enigmática, amiga dos pensadores e das esmorgas. Testigo das cousas que se agochan trala mudante lúa. O son do silencio impregnao todo, brota como un